فناوری های جدید، ادراک ما از بدن انسان را از یک سامانه طبیعی خود تنظیم شده، به یک جسم کنترل شده مصنوعی و تغییر شکل یافته الکترونیکی تغییر داده اند. دستکاری دیجیتال در ظاهر بدن (و نه درون آن) به وضوح انعطاف پذیری هویت جدیدی از بدن فیزیکی را بیان می کند. ما این پدیده را به طور منظم از طریق نمایش رسانه ای بدن های آرمانی یا خیالی، تجسم واقعیت مجازی، و پیش بینی شبکه ای بدن های واقعی (از جمله آواتارها) مشاهده می کنیم. پیشرفت های موازی در فناوری های پزشکی، نظیر جراحی پلاستیک و پروتزهای عصبی نیز به ما این امکان را داده است که چنین انعطاف پذیری غیرمادی را به بدن واقعی گسترش دهیم. پوست دیگر آن مانع تغییرناپذیری نیست که بدن را در خود و در فضای پیرامون جای داده و آن را متمایز می سازد. در عوض، پوست به یک مولفه تغییر شکل یافته پیوسته تبدیل شده است. در حالی که ما تلاش می کنیم با پیامدهای این فرایند مستمر کنار بیاییم، به همان اندازه ضروری است که به تاثیر بیوفناوری هایی که در زیر پوست (یا درون بدن های بدون پوست مانند باکتری ها) و در نتیجه دور از دایره دید ما عمل می کنند، رسیدگی و توجه کنیم. هنر بیش از آن که نادیدنی ها را مرئی سازد، نیازمند آگاهی ما نسبت به آن چه فراتر از دسترس بصری ما قرار دارد بوده و به طور مستقیم بر ما تاثیر گذاشته و ارتقاء می یابد. دو نمونه از برجسته ترین فناوری هایی که فراتر از بینایی ما عمل می کنند، ایمپلنت های دیجیتال و مهندسی ژنتیک هستند. امروزه هر دو حوزه از پیامدهای عمیقی در هنر و همچنین در زندگی اجتماعی، پزشکی، سیاسی و اقتصادی برخوردار شده اند.
من پیشنهاد می کنم هنر تراریخته را به عنوان یک شکل هنری جدید که مبتنی بر استفاده از شیوه های مهندسی ژنتیک به منظور خلق موجودات زنده منحصر به فرد است بدانیم. این رویکرد را می توان با انتقال ژن های مصنوعی به یک موجود زنده – با جهش ژن های یک موجود زنده – یا با انتقال مواد ژنتیکی طبیعی – از یک گونه به گونه دیگر – انجام داد. ژنتیک مولکولی به هنرمند این امکان را می دهد که ژنوم های گیاهی و جانوری را مهندسی کرده و شکل های جدید از حیات را به وجود آورد. ماهیت این هنر جدید نه تنها با زایش و رشد یک گیاه یا حیوان جدید، بلکه بیش از همه با ماهیت رابطه میان آن ها تعریف می شود. ارگانیسم های ایجاد شده در زمینه هنر تراریخته را می توان توسط عموم به خانه برد تا در حیاط خلوت خانه پرورش داد یا در قالب همراهان انسان، بزرگ کرد. با توجه به این که در هر روز، دستکم یک گونه در حال انقراض منقرض می شود، پیشنهاد می کنم هنرمندان با ابداع اشکال جدید حیات در افزایش تنوع زیستی جهانی سهیم باشند. هیچ هنر تراریخته ای بدون تعهد قاطع و مسئولیت در قبال شکل جدیدی از زندگی وجود نخواهد داشت. در این میان، دغدغه های اخلاقی در هر اثر هنری از اهمیت خاصی برخوردار بوده و در عرصه هنر زیستی بیش از هر زمان دیگری حیاتی می شود. هنر تراریخته از منظر ارتباطات بین گونه ای، خواستار نوعی رابطه و گفت و گو میان هنرمند، مخلوق و افرادی است که با آن در تماس هستند.
برای مطالعه نسخه کامل این مقاله به لینک زیر مراجعه کنید:
استفاده از این مقاله تنها با ذکر منبع مجاز است.
