نیتن فالد[1]
یکی از جست و جو‌های بزرگ تاریخی در باستان‌شناسی کتاب مقدس، یافتن اتاقی در اورشلیم است که عیسی مسیح شام آخر خود با حواریون را در آن صرف کرد. از آن جا که کاوش های باستان شناسی سنتی، به شواهد متمایزی که قادر باشند به این پرسش پاسخ دهند دست نیافته اند، پژوهشگران ناچار شده اند برای یافتن سرنخ های لازم، به روش های دیگری متوسل شوند. این شیوه ها شاید به آن ها کمک کنند تا این اتاق افسانه ای که برای جامعه بزرگی از مسیحیت (و برای باستان شناسان)، از معنای بسیار برخوردار است را بیابند.
– چناکل در اورشلیم؛ ادعا می شود این مکان محل برگزاری شام آخر و نزول روح القدس بوده است.
در حالی که مکان دقیق اتاق «شام آخر» همچنان ناشناخته باقی مانده است، باستان شناسانی که خود را وقف جستجوی آن کرده اند باور دارند که بیش از هر زمان دیگری به یافتن آن نزدیک شده اند. امروزه تحقیقات آن ها بر یک سازه 2 طبقه باستانی که در کوه صهیون – درست خارج از دیوارهای شهر قدیمی اورشلیم – واقع شده تمرکز یافته است. این عمارت که مدت ها ادعا می‌شد هم محل مقبره داوود پیامبر و هم مکان برگزاری مراسم شام آخر بوده است، با طبقه زیرینی که طبقه پیشین و اتاق بالایی را شکل داده است به چناکل لاتین یا «ناهارخوری» معروف است.
در جستجوی شام آخر: اثر هنری داستان را روایت می کند
داستان شام آخر، که در جریان آن عیسی مسیح برای آخرین بار پیش از دستگیری و مصلوب شدن، قطعه نانی را با حواریون خود شریک شد، حتی برای مسیحیان ظاهری نیز شناخته شده است. در قرن چهارم پس از میلاد، مسیحیان شروع به بازدید از این خانه 2 طبقه با دیوارهای آهکی و سقف قرمز که در کوه صهیون قرار داشت کردند و به دلایل نامعلومی متقاعد شدند که اتاق فوقانی یا چناکل آن مکانی بوده است که مراسم شام آخر در آن برگزار شده است. به شکل جالب توجهی، چندین اثر هنری مربوط به همین دوره زمانی یا احتمالا پیش از آن نیز شام آخر را در حالی به تصویر کشیده اند که عیسی و نزدیک ترین پیروانش در این اتاق دیده می شوند. در گذشته های دور، چناکل به عنوان نمازخانه ای بزرگ مورد استفاده قرار می گرفت و می‌توانست 120 نمازگزار را در خود جای دهد. در کتاب لوقا 22: 11-13 عیسی اتاقی را درخواست کرد که برای غذای عید فصح خود با رسولان مطابقت داشته باشد؛ توصیفات مسیح از این اتاق کاملا با خانه کوه صهیون هماهنگ است. با این حال، پیچیده تر ساختن جستجو برای اثبات این که چناکل کوه صهیون همان مکان برگزاری شام آخر بوده است، با ممنوعیت کاوش های باستان شناسی در این مکان حساس فرهنگی و تاریخی دچار مشکل شده است. این گونه حفاری ها می توانند ثابت کنند که آیا عمیق ترین پایه سازه (در طول قرن ها چندین بار بازسازی شده است) واقعا به دوران عیسی مسیح باز می گردد یا خیر. بر خلاف وجود چنین محدودیت هایی در تحلیلی که در سال 2017 توسط پژوهشگر دینی دیوید کریستین کلاوزن[2] از دانشگاه کارولینای شمالی – شارلوت[3] صورت گرفت، شواهدی ارائه شده است که چناکل را به شام آخر مربوط می سازد.
کلاوزن در پژوهش خود نقشه ای از اورشلیم که در سال 560 پس از میلاد ترسیم شده را تجزیه و تحلیل کرده است. این نقشه که در سال 1884 توسط مسیحیان ارتدوکس یونانی که در حال ساخت یک کلیسای جدید در اردن بودند کشف شد، 2 بنای مقدس را در انتهای جنوبی اورشلیم – در خارج از دیوارهای شهر – به تصویر می کشد که هریک از آن ها دارای سقفی قرمز رنگ بودند. کلاوزن دریافت که تصاویر روی این نقشه با مکان و سبک معماری ساختمان 2 طبقه باستانی که امروزه بر فراز کوه صهیون قرار دارد کاملا مطابقت داشته و ظاهرا به عنوان مکانی مقدس شناخته می شد. (همان طور که اگر شام آخر در آن جا برگزار شده است). این شواهد، دلایلی قدرتمندی را ارائه کردند که نشان می دهند اتاق فوقانی این ساختمان می تواند محل برگزاری شام آخر باشد. با این حال، واضح است که برای اثبات قاطع این فرضیه همچنان به شواهد بیشتری نیاز است.
2 قطعه هنری باستانی که اخیرا مورد بررسی مجدد قرار گرفته اند، این شواهد را ارائه کرده اند. یکی از این تصاویر، یک نقاشی قرن ششمی است که در سال 1846 در ایتالیا یافت شد و عیسی را در حال سوار شدن بر الاغی در دروازه های جنوبی اورشلیم نشان می دهد. در پس زمینه این اثر، ساختمانی دیده می شود که به‌عنوان نسخه اولیه چناکل در بالای کوه صهیون مورد شناسایی قرار گرفته است. روایت پشت این نقاشی را می توان در کتاب متی یافت که از دیدار عیسی از اورشلیم (شهر صهیون) بر پشت الاغی که پیشگویی پیشین را برآورده می ساخت می گوید.
برای مطالعه ادامه مقاله، نسخه پی دل اف آن را از لینک زیر دانلود کنید:
[1] Nathan Falde
[2] David Christian Clausen
[3] Charlotte
