یکی از رویکردهایی که از آن برای تکامل طراحی کلی نور استفاده می شود، استوری برد است.
استوری برد در دنیای فیلم و انیمیشن بسیار رواج دارد و در ساده ترین حالت، مجموعه ای از طرح های صحنه در لحظات مختلف است.
استوری برد را می توان با دست ترسیم کرد یا از طریق رندر کردن یک مدل سه بعدی رایانه ای از صحنه و همچنین، عکس گرفتن از ماکت صحنه به وجود آورد.
در صورت امکان، طراح نور، طراح صحنه و کارگردان باید جلسه ای تشکیل داده و استوری برد را با کمک یکدیگر بسازند.
در بسیاری از تولیدات نمایشی، استوری برد به کانون تکامل اجرا تبدیل شده و در مقام عامل الهام بخش اولیه برای صحنه سازی هر صحنه و نقشه راه کل تولید، عمل می کند.
در نمایش هایی که از عناصر صحنه ای متحرک و بزرگ برخوردارند، از استوری برد هم برای برنامه ریزی و هم برای نشان دادن چگونگی دستیابی به هر صحنه متفاوت استفاده می کنند.
استوری برد در این مرحله از فرایند تولید – برای سایر دست اندرکاران تئاتر – می تواند میزان رشد و توسعه اثر در جریان تمرینات را محدود سازد.
اگر سایر اعضای گروه خلاق، تمایلی به مشارکت در خلق استوری برد را نداشته باشند، تهیه آن استفاده محدودی خواهد داشت.
با اینحال، برخی از طراحان نور، از استوری برد خود برای ارائه ایده هایشان به کارگردان و طراح صحنه (و دیگران) استفاده کرده و به گسترش پاسخ های خود کمک می کنند.
از دیدگاه طراح نور، استوری بردهای دستی، رایانه ای و عکاسی شده از مزایا و معایبی برخوردارند.
یک استوری برد دستی می تواند به وسیله پرینت یک طرح واحد از فضای اجرا یا حتی به واسطه کپی هایی از عکس های ماکت دکور تهیه شده باشد.
بسیاری از طراحان نور مایلند از کاغذ سیاه استفاده کرده و آشکارسازی فرم را با پاستل سفید یا رنگی انجام دهند.
کارهای دستی می توانند پاسخ سریعی به این خواسته بدهند.
همچنین می توان آن را در اتاق با سایرین به اشتراک گذاشت؛ زیرا بیشتر افراد احساس می کنند می توانند یک مداد بردارند و بر روی طرح چند علامت بگذارند.
طرح های اولیه می توانند بسیار دوستانه، ارگانیک و قابل تغییر به نظر رسیده و معمولا برای مرحله ای از فرایند طراحی مناسب است که هنوز چند هفته یا چند ماه به زمان اجرا باقی مانده باشد.
از سوی دیگر، رندرهای رایانه ای برای هرکس که با تصاویر بازی های رایانه ای بزرگ نشده باشد، کاملا غریب جلوه می کنند و اگر به نظر برسد که تنها یک متخصص می تواند تغییراتی در رندر ایجاد کند، می توانند ترسناک باشند.
با اینحال، این گونه استوری بردها می توانند تصویر بسیار واضح تری از ظاهر نتیجه نهایی ارائه دهند (بازهم به شرط آن که بیننده بتواند فناوری گذشته را مشاهده کند).
این دست از طرح ها غالبا می توانند برای مشاهده از موقعیت های مختلف مخاطب، تهیه شوند.
بسیاری از برنامه های رایانه ای که از آن ها برای تولید رندر استفاده می شوند، ساعت های بسیاری را برای خلق یک مدل صحنه دقیق به خود اختصاص می دهند.
برخی دیگر نیز نیاز دارند که سیستم نورپردازی آن ها – پیش از تولید یک رندر روشن – کم و بیش کامل باشد. از این دلایل به عنوان عوامل محدودکننده استفاده از این نوع فناوری یاد می شود.
