پروجکشن و رسانه های دیجیتال در تئاتر

تئاتر امروز جهان در پی استقبال از رشتهها و رسانههای مرتبط با آن، همچون رقص، هنرهای زیبا، طراحی صحنه،نورپردازی، مد، صدا، مهندسی، معماری و موسیقی تکامل یافته است. از هنگامیکه بشر برای نخستینبار آتش را کشف کرد، راویان تئاتر همواره در حال ارتقاء بوده و آخرین دستاوردهای فنی جامعه را در صحنه نمایش آزمایش و اجراکردهاند.
رابرت ادموند جونز 1 در دهههای 1940 و 1950، در ایالات متحده سفر میکرد و درباره آینده تئاتر صحبت میکرد. دیدگاه او ترکیبی از تئاتر و سینما بود. او بر ایده درآمیختن دو زبان سینمایی و صحنهای بهمنظور ایجاد ;یک هنر کاملا جدید تئاتری؛ هنری که امکانات آن به اندازه قدرت و توانایی جنبههای بیانی هر دو بینهایت است" تاکید میکرد.
با این وجود، از اوایل دهه 1900 تا دهه 1950، ضبط و پروجکشن فیلم در تئاتر – بهرغم نتایج چشمگیر آن – از کاربرد اندکی برخوردار بود. استفاده از فیلم در تئاتر، به دلیل مسائل فنی و هزینه های بالای تولید، موفق به نفوذ در جریان اصلی آن نشد. در دهه 1970، طراحانی مانند وندال هرینگتون در آثار خود از پروجکشن اسلایدهایی استفاده کردند که ارزانتر از فیلم درمیآمد. این رویداد به آغاز عصر مدرن طراحی پروجکشن بسیار کمک کرد. از دهه 1970 تا اواخر قرن بیستم، مقرون به صرفه بودن فناوریهای ویدیوئی آنالوگ و استفاده گسترده از آنها، موج بزرگی از کاربرد پروجکشن در تئاتر، رقص و هنرهای نمایشی به وجود آورد. در مقایسه با فیلم و اسلایدهای 35 میلیمتری، ویدئو ارزانتر بود. با استفاده از ویدئو، هزینههای بالای تولید فیلم از میان رفته بود. بدینترتیب، نهتنها هنرمندان میتوانستند با هزینهای کمتر تصاویر متحرک بسازند، بلکه فرایند تولید آن نیز سرعت یافته بود.
سرعت سازگاری و سهولت استفاده از ویدئو نسبت به فیلم باعث شد بسیاری از هنرمندان در اجراهای خود به تجربه تصاویر متحرک بپردازند. ویدئو میتواند به شیوه های مختلف تحتتاثیر قرار گرفته، تغییر یابد و تصاویری ایجاد کند که سریعتر از آنچه پیش از آن تولید میشد بهدست آید. ویدئوآرت برای هنرمندانی نظیر نام جون پایک و بیل ویولا، که آثار خود را در گالریهای کوچک، موزهها و در برخی موارد، فضاهای بسیار بزرگتر نمایشگاهی در معرض نمایش قرار میدادند، به یک بستر جدید تبدیل شد. در همان دوران، سیستم حسگرها و مدارها مقرون به صرفهتر شدند و در پرفورمنسهای هنرمندانی همچون لوری اندرسون مورد استفاده قرار گرفتند. رسانه های دیجیتال، طراحی پروجکشن و فناوری در تئاتر، شامل مهارتهای بنیادین، بهترین شیوهها و ملاحظات جهان حقیقی بهمنظور تولید یک اثر نمایشی است. دوره حاضر، جریان کاری یک طراح رسانه دیجیتال/پروجکشن را در 9 مرحله منحصر به فرد – از نخستین مراحل کار، تا خواندن و تجزیه و تحلیل متن، تولید محتوا و اجرای نهایی و
ذخیره سازی طرح – را بیان میکند. تجزیه و تحلیل جزئیات، نکات متعدد، مطالعات موردی، ارائه بهترین شیوه ها در تهیه یک برنامه، بودجه کاربردی، تمرین با رسانههای دیجیتال، کار با بازیگران و کارگردانها، تولید یک طرح واحد برای صحنه با استفاده از نورپردازی، طراحی صحنه، صدا، لباس و وسایل صحنه، از جمله مباحث این دوره بهشمار میروند.
در این دوره، اصول و مبانی تولید محتوا، همراه با جزئیات مهمترین عناصر تولید و اجرای محتوای دیجیتال یک طرح، در چهارچوب رایجترین روشهای ایجاد محتوا، از جمله عکاسی و تصویر ثابت، ویدئو، انیمیشن، جلوههای زمان واقعی، هنر مولد، اطلاعات و رسانههای تعاملی دیجیتال ارائه میشود. تجهیزات استاندارد حرفهای این صنعت، شامل سرورهای رسانه، پروژکتورها، سطوح پروجکشن، نمایشگرهای فرستنده، دوربینها، حسگرها و موارد دیگر با جزئیات توضیح داده میشوند. همچنین این دوره به تجزیه و تحلیل تمام وظایف فنی کلیدی، نظیر همگرایی، وارپینگ، ترکیب پروجکتورها بهمنظور محاسبه میزان روشنایی/درخشندگی سطوح، اندازه صفحه تصویر و فاصله، کاربرد ماسکها، انحراف مطالب و پروجکشن مپینگ پرداخته و این مفاهیم را به صورت کامل و در قالب راهنمای طراحی رسانههای دیجیتال و پروجکشن
ارائه میکند.