ایونت های صحنه پردازانه

جان پوتوین، مورخ هنر، معتقد است که “پیروی از مد” هم هجوآمیز و هم فضایی است” (1 2009:). او مینویسد که مد نه تنها محصول کار، بلکه تمرین “بودن در جهان” و یک فعالیت احساسی است. در داستان های مد که در این نوشتار تحلیل میشوند، این عمل یا فعالیت، از طریق روابط میان دکورها، مواد، اشیاء و عناصر بدنی قابل تشخیص بوده و همچنین بر اعمال و اجزا ی “فرا روزمره گی” استوار است. در این میان، مد به واسطه نحوه ثبت و ارائه آن در تصاویر ثابت عکاسی و رسانه ارائهاش )صفحه نمایشگر( درک می شود. عکس های مد وبسایت کانتریبیوتر را میتوان بستری دانست که به برخی عناصر صحنه پردازانه میپردازند و سایر محققان رشته های 6 و همچنین منجر به شکلگیری نی از به “تفکر طراحی صحنه” میشود. مدرس صحنهپردازی ریچل هان مختلف، عکس را یا یک مولفه صحنهای میدانند. یا آن را در قالب صحنه ای ارزیابی میکنند که بیننده نمیتواند وارد صندوق غ یرقابل نفوذ آنچه بوده است شود. با این حال، جلوه های یک عکس نه تنها به یک تصویر ثابت، بلکه به عکاسی، به مثابه جریانی از تصاویر و کنش های عکاسی نیز گره خورده است. اگر تصویر ثابت عکاسی، تنها در یک نقطه دید باقی میماند، چگونه میتوانست به درهم تنیدگی و تأثیرگذاری بر بدنها و اعمال آنها کمک کند؟ اگر عکاسی به طور متقاعدکنندهای میتوانست راههایی برای “مشاهده” و حتی “اخالق مشاهده” را ارائه کند و اگر به وسیله ای غ یر از نوعی دید ایستا تبدیل میشد، چگونه میتوانست بدن را درگیر سازد؟