کتاب من ابتدا و انتها هستم

من ابتدا و انتها هستم
شب است. در فضای مه¬آلود صحنه، یک مکعب شیشه¬ای ضخیم به ابعاد 2.5 در 2.5 متر آویزان است. نوری مهتابی رنگ، داخل آن را روشن ساخته. گهگاه نور یک آذرخش و صدای تندری از دور به¬گوش می¬رسد و صدای ریز جویدن موش¬ها. درختی، ریشه¬ای، شاید هم کتابی از گذشته¬های بسیار دور. غیر از آن هیچ نیست، جز صدای زوزه تندبادی که زمین و زمان را در می¬نوردد و ابرهای خاکستری بوم سیاه آسمان را جابجا می¬کند.
مرد و زنی میانسال در مکعب شیشه¬ای. تمام لباس¬هایشان پاره پاره است و از جای¬جای اندامشان خون می¬ریزد. بخشی از موهای زن، همراه با پوست سرش کنده شده. چشمش از حدقه درآمده و جای ضربات کارد بر تمام بدنش دیده می¬شود. گلوی مرد نیز بریده شده و با یکی از دست¬هایش تلاش می¬کند راه فوران خون را بگیرد. او در حالی¬که پایش از مچ قطع شده خود را به دیواره شیشه¬ای مکعب می¬رساند. با مشت بر شیشه می¬کوبد. شیشه، سرخ می¬شود و ردی از انگشتان مرد بر آن می-ماند. حالا زن هم خود را به شوهرش رسانده و بر شیشه می¬زند. یک جای دست خونین بر شیشه. دوتا و سه¬تا و آرام آرام دست¬ها ساکت می¬شوند و جز ردی از سرخی بر شیشه نمی¬ماند.
بر لبه بالای مکعب شیشه¬ای، پسرکی هشت نه ساله، چهارزانو نشسته است. شلوار جین و تیشرت سفیدش مملو از شتک-های خون است. با صورتی که تنها یک چشم در میان پیشانی¬اش وجود دارد، ریز می¬خندد. در حالی¬که یک کارد آشپزخانه خونی در دست دارد، به دوردست خیره مانده است. با صدای شدید تندری به¬خود می¬آید. نگاهی به زیر می¬اندازد. پیکرهای مرد و زن بی¬حرکت مانده¬اند و به¬سرعت در حال تجزیه و پوسیدن هستند. داخل مکعب را هزاران حشره عجیب پر کرده¬اند. حالا صدای پرواز و لولیدن حشرات در در یکدیگر به¬تدریج بیشتر و بیشتر می¬شود و جای صدای باد و تندر را می¬گیرد. غیر از آن هیچ نیست و ناگهان سکوت…
از ابتدای نمایشنامه