فرایند تجربه و آزمایشگری از آغازین سال های قرن بیستم سیری صعودی را طی کرده است. تئاتر تجربی از خلال مدرنیسم توانست شیوه های بیانی تازه ای را کشف و بدین ترتیب عرصه روایت در تئاتر را تحت تأثیر قرار دهد. با پایان یافتن جنگ جهانی دوم تجربه گری در هنرهای نمایشی، مولفه های دیگری را دستمایه خود قرار داد و با استفاده از هنرهای تجسمی جدید همچون هنرهای مفهومی، چیدمان و ویدیو آرت، شیوه های بیانی تازه ای را به وجود آورد. بدین ترتیب نظام روایی مرسوم در تئاتر، که قرن ها بر دیالوگ و عنصر کلام استوار بود به سمت روایت تصویری گرایش یافت. این در حالی است که هنوز هم تجربه گری برای خلق مدل های تازه روایت در عرصه هنرهای نمایشی ادامه دارد؛ به طوری که فناوری و جهانی شدن، هنرمندان این عرصه را بیش از گذشته وادار می سازد مدل ها و الگوهای تازه ای از روایت و شیوه های اجرایی را کشف و در معرض تماشا قرار دهند. انگاره های مدرنیسم کلیدهایی برای کشف این شیوه ها به شمار می روند. این نوشتار با بررسی این مؤلفه ها تلاش می کند تا مدلی تازه را در عرصه هنرهای نمایشی پیشنهاد کند.