کنش تعاملی چیست؟
تعامل، مفهومی پیچیده است که در سطوح مختلف اجرا و طراحی صحنه قابل درک و بررسی است. سطح اول تعامل به “اثرات متقابل و مستقیم جسمی و ذهنی” در رابطه با اشیاء، تنظیمات فیزیکی، قوانین، کنش و جنبش اشاره دارد.
سطح دوم، به دلیل ماهیت اجتماعی آن، بیشتر به تجربیات اجرا، تعاملات اجتماعی یا معاشرت با سایر شرکت کنندگان در مواجهه با هر اجرا و طراحی صحنه آن اختصاص دارد. هم زمان با ارتباطی که هر یک از شرکت کنندگان با یکدیگر برقرار می کنند، با تجربه فیزیکی اجرا و طراحی صحنه نیز وارد رابطه می شوند.
در سطح سوم، تعامل در دنیای مدرن به ارتباط انسان با رایانه دلالت دارد. امروزه پسارایانه و پساوب 2.0، رایانهها و هوش مصنوعی به بخشی جدانشدنی از طراحی صحنه تبدیل شده اند.
ارزش فناوری های تعاملی
پیشرفت های فناورانه به میزان قابلتوجهی بر رفتار مخاطبان تئاتر تاثیر گذاشته است. امروزه، تماشاگران منفعل، با استفاده از فناوریهای متحرک دیجیتال، بهراحتی میتوانند یک اجرا به وجود آورده و به تبلیغ آن بپردازند. اطلاعات را به واسطه وبلاگ ها و پست های رسانههای اجتماعی به اشتراک بگذارند، تجربیات مورد علاقه خود را بلافاصله تحسین کنند، یا به انعکاس انتقادات و انتظارات خود بپردازند. پژوهش های اخیر انجمن بین المللی مراکز کنفرانس[1]، نقش مهم فناوری های نوظهور در ارائه تجربیات بی نظیر و به یادماندنی به شرکت کنندگان در اجراها را نشان داده است.
فناوری های تعاملی می توانند به افراد کمک کنند تا موضوعات را به روشی کاملا متفاوت، مشاهده و تجربه کنند. ترسیدر[2] و هرست[3] اظهار می دارند: “تخیل، از مصرف و تجربه مصرفکننده جدا نیست” و تخیلات ما می توانند به وسیله فناوری ها هدایت شوند. برد[4] و راس[5] بر این باورند که “با استفاده از فناوری های ترغیب کننده، می توان عادات و فرایند شکل گیری آن ها را به تجربیاتی جذاب تر بدل کرد”.
در همین راستا، به منظور استفاده از فناوری های تعاملی، باید تخیل خود را به کار گرفته و به ذهن مخاطبان خود برای جستجوی راه های گریز، کمک کنیم. بهطور کلی، شرکتکنندگان در هر نمایش، به فناوریهای تلفیقی اجرا و طراحی صحنه پاسخ مثبت می دهند؛ زیرا موضوعاتی را تجربه می کنند که در زندگی روزمره شاهد آن ها نیستند. استفاده از فناوری به منظور ایجاد تجربیات فعال و منفعل معنادار، از اهمیت بسیاری برخوردار است.
با اینحال، فناوری همواره باید از دیدگاه “چه چیزی اضافه می کند؟” مورد ارزیابی قرار گیرد. این که فناوری چگونه امکان ایجاد ارتباط عمیق تر را فراهم می کند، باید در راس فرایند طراحی صحنه قرار گیرد. یک طراح صحنه، در درجه اول باید به جای افزودن فناوری، در پی دستیابی به تمامیت هنری و جذابیت باشد. بدین ترتیب، برای طراحی دقیق یك ایونت مطلوب، در صورت لزوم می توان از راه حل های مختلف فناورانه استفاده کرد.
همچنین طراحان صحنه باید بدانند فناوری می تواند به جای تقویت رابطه، مانعی میان رویداد و شرکت کننده به وجود آورد. یک طراح صحنه باید آگاه باشد “چگونه و چرا در این حوزه خاص، از سازوکارهای مکانیکی یا الکترونیکی بهره مند می شود”. ارزش، در شکل های مختلفی خود را به نمایش می گذارد و فناوری می تواند مزایای شخصی و اجتماعی قابل توجهی را به دنبال داشته باشد.
فناوری ها به ما اجراگران و طراحان صحنه امکان می دهند تا از خانه های خود، یا از مناطقی دور افتاده با تماشاگران ارتباط برقرار کنیم. این موضوع، علاوه بر این که باعث صرفه جویی در زمان و سفر می شود، دارای تاثیرات ارتباطی بوده و در زمینه مسائل زیست محیطی نیز مفید واقع می شود. بهعنوان مثال، CMI (موسسه مدیریت چارترد[6]) در انگلستان، برای تمام اعضای خود وبینار برگزار می کند. شرکت کنندگانی که در این وبینارها ثبت نام می کنند می توانند وارد سیستم شده، به تماشا بپردازند، گوش دهند و تعامل برقرار کنند.
جریان مستقیم فناوری در اجرا و طراحی صحنه می تواند امکان ارتباط گروه های حاشیه ای یا کم بهره را با دیگران فراهم سازد. این استدلال، در برابر دیدگاهی قرار می گیرد که فناوری را باعث تفکیک و انزوا می داند. این در حالی است که تعامل با فناوری، جایگزین تعامل با افراد می شود. در همین راستا، استفاده از هدست در اجراها، دیسکوهای خاموش، موزه ها و گالری های هنری، دیدگاه های متفاوتی را ارائه کرده اند و بعضا شرایط موجود را مصرف خیال پردازانه[7] دانسته اند. به یاد داشته باشیم، این گونه فناوری ها در اجرا و طراحی صحنه قادرند تجربه های اشتراکی، گفت و گو و کسب تجربه با دیگران را از بین ببرند.
فناوری ها به ما امکان می دهند راحت تر از گذشته کار و فعالیت کنیم. به عنوان مثال، یک فروشنده می تواند با استفاده از واقعیت افزوده (AR) یا واقعیت مجازی (VR) مکانی را با طرح های مختلف به مشتری خود ارائه دهد. بدین ترتیب، مشتری پیشاپیش می تواند فضای مراسم ازدواج، کنفرانس یا رونمایی محصول خود را ببیند. فناوری ها می توانند تماشاگران را به تورهای مجازی ببرند. شرکت کنندگان در جشنواره ها می توانند از تجربه ای جذاب – بدون پرداخت هزینه – برخوردار شوند.
بدینترتیب، دلایل بسیاری برای ارزشگذاری فناوری تعاملی و رابطه آن با مصرفکنندگان ایونتها وجود دارد. با اینحال، طراح ایونت باید پیش از شروع پروژهای که میتواند پیچیده و گران باشد، ارزش افزودهای که سعی در رسیدن به آن دارند را درک کند. در همین راستا، وجود یک رویکرد مشترک در استفاده از فناوری ضروری است؛ زیرا یک طراح ایونت شاید از تمام گزینههای موجود آگاهی داشته و با پیشرفتهای روز همگام باشد. یافتن متخصصانی خلاق که بتوانند چشمانداز شما را عملی ساخته یا دیدگاه تازهای را وارد پروژه کنند، به طراحی ایونت در سطحی بالاتر، کمک خواهد کرد.
[1] International Association of Conference Centres
[2] Tressider
[3] Hirst
[4] Beard
[5] Russ
[6] Chartered Management Institute
[7] Imaginative Consumption
