طراحی صحنه های برتر 4 سال اخیر
8 – برادران شیمیایی، لندن، طراحی صحنه: مارکوس لیال و آدام اسمیت
مارکوس لیال[1] و آدام اسمیت[2] بیش از 25 سال است که مبادرت به طراحی صحنه برنامه های زنده دو گروه موسیقی الکترونیک برادران شیمیایی[3]، می کنند. آن ها برای دزین توضیح داده اند که چگونه آهنگ های صوتی را به تجربه های بصری فراگیر بدل می سازند.
مارکوس لیال، درست پیش از آن که اد سیمونز[4] و تام رولندز[5] از گروه برادران شیمیایی The به روی صحنه آکا[6] بروند اظهار داشت: «تام و اد در واقع چندان علاقه ای به حضور بر صحنه ندارند، بنابراین طراحی صحنه به شکل مؤثری تبدیل به خواننده اصلی این کنسرت – که در ماه گذشته در لندن برگزار شد – شد.
گروه برادران شیمیایی ماه گذشته در الکساندرا پالاس[7] لندن به روی صحنه رفتند.
در این برنامه های زنده، سیمونز و رولندز، کیبورد می نوازند و نمونه ها و فیلترها را بر یک آهنگ پشتیبان از پیش ضبط شده اضافه می‌کنند. در این میان، در پس زمینه آن ها، یک صفحه نمایشگر بزرگ به ابعاد 20 در 8 متر، به عنوان کانون اصلی طراحی صحنه و انتخاب های بصری برای مخاطب عمل می کند.
این نمایش ها که آدام اسمیت از آن ها تحت عنوان «مضحک جاه‌طلبانه برای تولید جشنواره‌های تور» یاد می کند، همچنین از یک نمایش نوری همراه با جلوه های فیزیکی از جمله روبات های مکانیکی غول پیکری که از چشم هایشان پرتوهای لیزر پرتاب می شوند برخوردار است.
اسمیت نیز گفته است: «ما تلاش می کنیم هر سال یک ایده فیزیکی جدید و یک طراحی نور جدید را کشف و اجرا کنیم.»
تمرکز اصلی مخاطبان در طراحی صحنه اثر بر یک صفحه نمایش بزرگ به ابعاد 20 در 8 متر بوده است.
آن ها در کنسرت های امسال، صدها توپ بزرگ و سبک وزن را از بالای سر تماشاگران به روی آن ها انداختند و دیواری از 70 استروب را معرفی کردند که به 24 لیزر و 50 چراغ جهت‌دار مگاپوینت اضافه می شد.
محتوای روی صفحه اسمیت و لیال دقیقا همان چیزی است که کنسرت های برادران شیمیایی را از سایر گروه ها متمایز می سازد.
لیال اظهار داشته است: «بسیاری از [گروه های دیگر] کارهایی انجام می دهند که از لحاظ موشن گرافیک بسیار سنگین هستند؛ اساسا به همین دلیل است که این رویکرد ارزان تر بوده و صادقانه بگویم احتمالا سودآورتر است.»
«درباره این نمایش باید گفت همه چیز بیشتر به یک فیلم شباهت دارد. بنابراین این به فضای آن احساس بسیار متفاوتی – نسبت به بسیاری از نمایش هایی دیگر – می دهد که نمونه مشابهی ندارد.»
این نمایش شامل صدها توپ بزرگ و سبک بود که از سقف بر تماشاگران می افتادند.
هر قطعه کنسرت از فیلم خود برخوردار است که توسط لیال با سابقه طراحی گرافیک و اسمیت که کارگردان سینما است ساخته شده است. اسمیت می گوید: «ما می خواهیم هر ترانه ای یک تجربه غوطه ورکننده کاملا متفاوت برای مخاطبان داشته باشد.»
غالب فیلم های لیال و اسمیت شامل کنش جهان واقعی بوده که با همراهی بازیگران فیلمبرداری شده اند؛ گاه گرافیک رایانه ای نیز آن ها را تقویت می کند. این آثار بعضا از تولید فوق العاده جاه طلبانه ای نیز برخوردارند. برای مثال، ترانه های آلبوم بیشتر[8] (2010)، صحنه هایی از شنای زیر آب را به نمایش می گذاشت که به کمک یک شناگر حرفه ای در یک استخر واقع در استودیوهای پاین وود[9] تصویربرداری شده بود.
اسمیت اظهار داشته است: «از منظر تام و اد، آن چه روی پرده اکران می شود مهم ترین عامل بصری و طراحی صحنه نمایش است. بنابراین گفت و گو برای طراحی صحنه هر اثر، همواره با بزرگترین صفحه نمایشی که می توانیم در اختیار داشته باشیم آغاز می شود. سپس یک طراحی نور بر اساس آن چه می تواند این جلوه های بصری را تقویت کند، انجام می شود.»
برای ساخت این فیلم ها از تعدادی بازیگر استفاده می شود.
لیال و اسمیت برای اولین بار در اوایل دهه 90، وارد صنعت موسیقی شدند. در آن دوران آن ها در پارتی ها مبادرت به تولید محصولات بصری می کردند. لیال به یاد می آورد: «من در سنترال سنت مارتینز تحصیل کرده ام و مانند آن زمان طراحی گرافیک و مطالعات سمعی و بصری انجام می دادم.
پیش تر پارتی برگزار می کردم. از آن زمان بود که من و آدام همکاری با یکدیگر را شروع کردیم.»
آن ها شروع به خلق تصاویر بصری برای گروه های مختلف کردند، در همان روزهای اولیه با گروه هایی همچون U2 و Oasis کار کردند و در همان زمان همکاری خود را با برادران شیمیایی نیز آغاز کردند.
برادران شیمیایی گروهی بود که در سال 1989 در منچستر تشکیل شد. 6 آلبوم شماره 1 و 2 تک آهنگ شماره 1 در بریتانیا، به علاوه 11 ترانه برتر دیگر داشت. آن ها را می توان در زمره پیشگامان صدای بیگ بیت[10] دانست.
مشهورترین ترین ترانه های آن ها عبارتند از دکمه را فشار دهید[11] و سلام پسر سلام دختر[12] هستند.
اسمیت ابراز داشته است: «من بیش از 25 سال است که با آن ها کار می کنم؛ از روزگار دوربین های 16 میلی متری تا فناوری پیشرفته ای که امروز من و مارکوس از آن ها استفاده می کنیم.»
لیال می افزاید: «با انجام طولانی مدت این کار، ما در نقطه ای هستیم که می توان ادعا کرد در قله آن قرار داریم. ما راهکارهایی را به آن ها ارائه می کنیم و می گوییم که این تقریبا همان چیزی است که به آن فکر کرده ایم و معمولا همواره انگشت شست خود را بالا می گیریم.»
گروه برادران شیمیایی در سال 1989 در منچستر تشکیل شد.
در این فیلم ها اغلب بازیگران با اشعار لب می زنند و این موضوع منجر به اعتماد به نفس آن ها در راستای این که خودشان خواننده اصلی هستند می شود.
اسمیت می گوید: «ایده های بصری همیشه با موسیقی شگفت انگیزی که تام و اد می سازند متمایز می شود.
موسیقی چه احساسی در من ایجاد می کند؟ باعث تحریک چه تصاویری می شود؟ داستان چیست؟ چگونه این احساس را به مخاطب منتقل کنیم؟»
آن ها گاه با هم کار می کنند، گاه جدا از هم. اسمیت ایده هایی را برای ارائه به نوازندگان در قالب طرح هایی به اضافه تصاویر و کلیپ های یافت شده، با وسواس فراوان گردآوری کرده و عرضه می کند.
در همین رابطه اسمیت می گوید: «گاهی اوقات چند ایده برای یک ترانه و گاه یک ایده واحد وجود دارد.» ما تلاش می کنیم جهان های انتزاعی جدیدی بسازیم که مردم پیش تر آن ها را ندیده اند.»
ترانه باید مرا در اوج نگه داری، مدل های برجسته کت واک را در حال حرکت با لباس های سراپا قرمز عجیب و غریبی نشان می داد.
آن ها برای ترانه گالوانیزه[13]، اکرم خان کوریوگرافر را به تصویر کشیدند؛ سپس افکت های CGI را به بالای صفحه اضافه کردند و او را به طرز چشمگیری به ابری در حال جهش و حرکت تبدیل کردند.
یکی از به یاد ماندنی ترین فیلم های آنها قطعه ای است که با ترانه باید مرا در اوج نگه داری، همراهی می کند. این فیلم، مدل های کت واکی را به نمایش می گذارد که با لباس های سراپا قرمز عجیب و غریب که از فوم ها، چین ها و لوله ها تشکیل شده اند حرکت می کنند.
اسمیت در همین رابطه ابراز می دارد: «ایده اولیه من زمانی شکل گرفت که در استودیو بالا و پایین می رفتم و ناگهان احساس کردم که این موسیقی متن یک نمایش مد دیسکو انتزاعی است.»
«این دقیقا همان جایی بود که باید می بودم. مارکوس و گروه از این ایده خوششان آمد و کار بر آن را آغاز کردیم.»
برای ترانه خودت را آزاد کن[14]، دو صحنه کوریوگرافی را با شخصیت هایی که جعبه هایی سر و تنه شان را پوشانده بودند یا در داخل شبکه هایی از طناب حرکت می کردند را شکل دادیم.
اسمیت می گوید: «من متوجه شدم که در ناخودآگاهم تصاویر بسیاری را گردآوری کرده ام که همه آن ها به موضوع سرکوب و آزادی می پرداختند. این تصاویر برای طراحی صحنه خودت را آزاد کن عالی بودند.»
وقتی نوبت به تدوین و پیوند تمام فیلم ها برای یک نمایش زنده می رسد، لیال و اسمیت با نگاه کردن به فهرست مجموعه کار خود را شروع می کنند.
لیال می گوید: «ما مجموعه تصاویر را ماه ها پیش از اولین نمایش دریافت می کنیم تا بتوانیم در واقع چیزی شبیه به یک تجربه تئاتری را برنامه ریزی کنیم.»
او توضیح می دهد که آن ها برای هر ترانه جدید، فیلم های تازه ای را در فهرست پخش زنده ایجاد می کنند.
غالبا گروه ها تقریبا هر شب می خواهند فهرست صحنه ها را تغییر دهند تا آن را به شکلی متفاوت درآورند. کاری که تام و اد انجام می دهند این است که از یک فهرست صحنه ثابت استفاده می کنند؛ در حالی که این فهرست، به نحوی باورنکردنی متفاوت اجرا می شوند.»
برای ما فهرست صحنه به معنای آن است که می توانیم نوعی قوس روایی را از طریق نمایش ترسیم کرده و مشخص کنیم که در کجا قرار است جلوه های بصری را قرار دهیم، نورها به کجا می روند، لحظات لیزری کجا اتفاق می افتند، جایی که جلوه های فیزیکی اتفاق می افتد کجاست و… ما با کنسرت بیشتر شبیه یک تئاتر رفتار می کنیم.»
لیال نیز اظهار می دارد: «از نظر طراحی صحنه، «طراحی فیزیکی واقعی نسبتا ساده است.» در کار ما دستور اصلی استفاده از بزرگترین صفحه نمایش ممکن است که احتمالا می توانید آن را در پشت صحنه قرار دهید و سپس نورهای اطراف آن را کار کنید.
هر نمایش با لحظات فیزیکی خاصی مشخص می شود که اسمیت آن ها را «ایده های بزرگ» می نامد؛ مانند روبات های 4 متری و توپ ها؛ اما «همه چیز این نمایش آن است که با غالب نمایش های راک اند رول بسیار متفاوت است. این نمایش به شدت به وسیله قوای بصری رهبری و هدایت می شود.»
فیلم ها با نمایش نوری که برای همگام سازی با موسیقی برنامه ریزی شده است تقویت می شوند. لیال می گوید: «ما اصولا تلاش می کنیم هر نت موجود در موسیقی را با ابزار نور روایت کنیم.»
Dancer becomes a 3D-printed lattice in music video for The Chemical Brothers
صحنه کنسرت باید به گونه ای طراحی شود که به سرعت سوار شده، جدا شده و بر روی 3 کامیون بارگیری شود.
یک چالش کلیدی این است که اطمینان حاصل شود نمایشی که آن ها طراحی می کنند را می توان به سرعت سوار، جدا کرد و در 3 کامیون برای نمایشگاه بعدی بارگیری کرد. معمولا خدمه 5 ساعت فرصت دارند تا کل صحنه را از ابتدا تا انتها مونتاژ کرده و 3 ساعت فرصت دارند تا آن را باز کرده و پائین بیاورند.
اسمیت می گوید: «طراحی صحنه کلی نمایش باید چیزی باشد که با فستیوال های مختلفی که در آن اجرا می کنند سازگار باشد. «این طراحی مدولار بسیار چالش برانگیز است؛ زیرا محدودیت های جشنواره اجازه اجرای بسیاری از ایده های ما را نمی دهد؛ با این حال، تا جایی که می توانیم آن را پیش می بریم.»
پس از امضای طرح و آماده شدن فیلم ها، لیال و اسمیت 1 ماه را صرف برنامه ریزی برای نورپردازی می کنند تا با تصاویر روی صفحه همگام شود. برای کمک به آن ها در انجام این کار، آن ها یک مدل دیجیتالی پریوایز از کل طراحی صحنه را می سازند.
لیال و اسمیت 1 ماه را صرف برنامه ریزی نور برای همگام سازی با تصاویر روی صفحه می کنند.
گروه برادران شیمیایی برای انتقال صحنه خود به منطقه ای دیگر به یک گروه پشتیبانی 20 تا 24 نفره نیاز دارد تا هر کنسرت را بدون هرگونه مشکلی اجرا کنند. این گروه شامل صدا، نور، ریگینگ، برق، لیزر، ویدیو و کارکنان تولید است.
اگرچه سیمونز و رولندز با یک قانون زمانی خاص مبادرت به اجرای خود می کنند؛ اما هر طراحی صحنه متفاوت است؛ زیرا این دو تن همواره در حال بداهه پردازی بوده و ایده های جدید را آزمایش می کنند. این امر بدان معناست که خدمه باید نسبت به هر تغییری هوشیار بوده و به صورت دستی چراغ ها و جلوه ها را در حین نمایش تغییر دهند.
اسمیت ابراز داشته است: «ما به ندرت یادداشت برداری و اصلاح را متوقف می کنیم. همواره راه هایی برای تلاش و بهبود کار وجود دارد.»
لیال نیز در پایان می افزاید: «شما به نوعی با گروه ما همکاری می کنید.»
این مطالب را نیز می توانید بخوانید:
منبع:
نوشته: مارکوس فیرز[15]، وبسایت دزین
23 نوامبر 2018.
[1] Marcus Lyall
[2] Adam Smith
[3] Chemical Brothers
[4] Ed Simons
[5] Tom Rowlands
[6] AKA
[7] Alexandra Palace
[8] Further
[9] Pinewood Studios
[10] Big-Beat
[11] Push the Button
[12] Hey Boy Hey Girl
[13] Galvanise
[14] Free Yourself
