انتظارات طراحی نور برای کنسرت ها و جشنواره های موسیقی زنده، کاملا با یک ملودرام کوچک متفاوت است.
انتظارات لازم برای طراحی نور ملودرام، معمولا در پنهان سازی شبکه نورپردازی از دید تماشاگران خلاصه می شود.
در بسیاری از کنسرت های موسیقی زنده، نه تنها شبکه نورپردازی پنهان نیست؛ بلکه غالبا به عنوان بخش مهمی از طراحی صحنه آن ها به شمار می رود.
سازه یاد شده چگونه بر روند تصمیم گیری درباره طراحی نور و یونیت های نوری تاثیر می گذارد؟
بی تردید، ملاحظات یکسانی پیرامون طراحی نور اعم از نحوه شستشوی نوری، محل تعبیه موارد ویژه و محاسبات مربوط به زاویه پرتوها وجود خواهد داشت.
حتی اگر غالب یونیت های شبکه نوری، نورافکن های متحرک باشند، این محاسبات همچنان انجام خواهد شد:
برای شستشوی کل صحنه به چه تعداد نورافکن متحرک خاص نیاز است؟
کدام زاویه برای پرتوهای یونیت های نور از مقابل مناسب است؟
آیا نورهای متحرک نیز از همین زوایا تبعیت می کنند؟
آن چه مسلم است، دو مولفه در نورپردازی کنسرت ها از تفاوت بسیار برخوردارند.
نخست، شکل ساختار نوری و دیگری، تاثیر سازه بر نورها است.
بدینترتیب، طراح نور و طراح صحنه برای رسیدن به یک مفهوم بصری که به تعریف فضای اجرا بپردازد، باید از نزدیک با یکدیگر همکاری کنند.
امروزه غالبا یک طراح رسانه نیز درگیر ماجرا می شود.
او به یک صفحه نمایش یا سایر سطوح نمایشگری که در سازه گنجانده می شود نیاز دارد.
درست مانند ملودرام، تنها پس از توافق بر یک شکل، کار روی تعبیه نورافکن ها آغاز می شود.
تفاوت این جاست که به احتمال بسیار زیاد، طراح نور درباره شکل سازه حرف نخست را زده است.
تفاوت دوم در آن است که طراحی کنسرت موسیقی زنده باید امکان برگزاری تور را نیز در نظر بگیرد.
در همین راستا، کاملا طبیعی است که چند کامیون بزرگ در ساعت 8 صبح از راه رسیده و بار خود را تخلیه کنند.
در ادامه، تجهیزات باید مونتاژ شده، روشن شوند، فوکوس شوند و تا هفت هشت ساعت بعد، آمادگی برای آزمایش صدا را به وجود آورند.
کنسرت، ساعت 20 برگزار می شود و با برگزاری و خالی شدن سالن، تمام وسایل به کامیون ها بازگشته و به سمت محل برگزاری بعدی می روند.
این فشردگی بر آن چه می تواند و نمی تواند بخشی از طراحی نور باشد تاثیر می گذارد.
همه چیز باید مدولار باشد:
از ساختارهای خرپایی که نورافکن ها را پشتیبانی می کنند گرفته تا عناصر دکور، کابل کشی ها و سیستم های دیمر.
بدین ترتیب، هر یونیت باید بتواند به موقع برای اجرا آماده و فوکوس شود.
هر دو موضوع ارائه شده، از چیزهایی برای آموزش به دیگری برخوردارند.
طراحان نور محدودی وجود دارند که به راحتی میان دو شیوه کاری یاد شده حرکت کرده و برخی از هیجان انگیزترین آثار بصری را به وجود آورده اند.
برای مثال می توان به پاتریک وودروف[1]، طراح نور رولینگ استونز و دورهام مارنگی[2] اشاره کرد.
اگر نورپردازی درام غالبا به جزئیات می پردازد؛ طراحی نور کنسرت، به مقیاس ها، جاه طلبی و بیانیه های بزرگ می پردازد.
[1] Patrick Woodruffe
[2] Durham Marenghi
