طراحان حرفه ای رسانه های دیجیتال گاه به شوخی می گویند تنها 2 نوع نمایش وجود دارد: نمایش های آسان و نمایش های تعاملی. دیوید سالتز کارگردان و طراح در مقاله خود تحت عنوان «رسانه های زنده: فناوری تعاملی و تئاتر» اظهار می دارد: «جایگاه مقدس من در مقام کارگردان این است که یک رابطه چشمگیر میان بازیگر و رسانه به وجود آورم. بدین ترتیب، قادر خواهم بود به رسانه اعتبار بخشیده و به آن وزنی معادل بازیگران ببخشم».
رسانه های دیجیتال تعاملی، مولفه هایی هستند که بازیگران معمولا برای اجرای نقش خود نیاز به بازی یا واکنش نسب به آن دارند. به عنوان مثال، رسانه های دیجیتال تعاملی می توانند ویدیوی زنده بازیگر دیگری باشند؛ یا یک آواتار دیجیتال که بازیگر با آن گفت و گو کرده یا به کنترل آن می پردازد. همچنین رسانههای دیجیتال تعاملی می توانند شامل هرگونه تصاویر ضبط شده متحرک باشند که بازیگر مستقیما آن ها را هدایت میکند. نمونه های یاد شده تنها چند مثال در این حوزه هستند. این فهرست، بسیار طولانی و متنوع است.
رسانه های دیجیتال تعاملی باید از همان ابتدای طراحی، دارای یک چهارچوب مشخص و تعیین شده باشند. فرایند طراحی نیز باید در طول تمرین نمایش در آن ادغام شود تا تولید بتواند گسترش و توسعه یابد. این رویکرد، از فرایندی فشرده برخوردار است.
درست زمانی که بازیگر برای حفظ کردن دیالوگ های خود به خانه می رود، طراح رسانه های دیجیتال، ساعت های بی شماری را صرف ساختن رسانه و برنامه سازی می کند. یک فرآیند جذاب و دارای منفعت؛ زیرا به طراح این فرصت را می دهد تا لحظات تولید را تجربه کرده و به شکل حقیقی بر تئاتر تاثیر بگذارد. انواع رسانه های دیجیتال تعاملی عبارتند از:
شخصیت[1]
رسانه های دیجیتال می توانند در قالب یک شخصیت در صحنه حضور داشته یا جایگزین آن شوند. این عمل را می توان به شیوه های زیر انجام داد:
- ضبط ویدئو از بازیگران
- حضور دوربین زنده در صحنه
- حضور از راه دور[2] دوربین زنده
- آواتارها یا عروسک های دیجیتال
- هوش مصنوعی (روبوت ها یا غیره)
- زمان واقعی، مولفه های لگاریتمی
- عناصر سنسورمحور
وسایل صحنه
- فناوری تعبیه شده در یک شیء واقعی
- ایفای نقش پروجشکن یا فناوری به جای یکی از وسایل صحنه و برقراری ارتباط بازیگران با آن
- فناوری فیزیکی واقعی که بازیگران با آن وارد بازی و تعامل می شوند (به عنوان مثال، یک تلویزیون که بازیگر آن را خاموش و روشن می کند).
لباس
- طراحی و اجرای ویدئو مپینگ بر روی بازیگران
- توسعه بدن بازیگران و لباس های فیزیکی
- هرچیز که از نظر حرکتی با بدن بازیگر انطباق یابد
- فناوری های افزوده به لباس بازیگر
نورپردازی
- پروجکشن تعقیب کننده
- تعامل متقابل و رنگ محور، با استفاده از ابزارهای نورپردازی رایج و پروجکشن
- شبیه سازی سایه سه بعدی بر اساس عناصر معماری
مخاطب – پاسخگو
- شبکه تلفن همراه
- ارسال پیام کوتاه
- تعاملات تخصصی
- سنسور محور
منبه: از دوره آفلاین پروجکشن و رسانه های دیجیتال
[1] Character
[2]Telepresence
