تام فورد (متولد 1961) آمریکایی، در طول تصدی خود در مقام مدیر خلاق برند ایتالیایی کالاهای تجملاتی گوچی، با همراهی مدیر اجرایی خود دومینیکو دوسوله[1]، به بازتاب فرهنگ مد تجملاتی دهه 1990 پرداخت و این برند را وارد جریان اصلی مد ساخت.
فورد با رویکردی رویایی نسبت به بازاریابی و تبلیغات، یک سیاست طراحی منسجم و کاملا پیراسته را دنبال کرد و الگویی برای سایر برندهایی که مشتاق بازسازی نظام بیمار خود و یافتن سهمی از بازار جدید بودند را ارائه داد.
این رویکرد در گوچی، شامل کارزار‌های تبلیغاتی خاصی بود که در کنار پوشش سرمقاله ها از لوگوی متمایز و کاملا قابل تشخیص، “G” دوقلو بهره می برد.
دهه های 1990 و 2000، با رقابت میان دو شرکت لوکس و مبارزه آن ها برای فروش هرچه بیشتر، تعریف می شود.
رقیب گوچی برای برتری در این بازار، ال وی ام اچ – بزرگترین گروه تولیدی جهان – بود که در سال 1987، با ادغام لویی ویتون و موئت هنسی تاسیس شد.
از دهه 1990 به بعد، صنعت مد و لوازم جانبی آن، همچنان تحت سلطه این دو گروه قرار داشت.
ال وی ام اچ، به رهبری برنار آرنو برندهای لو[2]، سلین[3]، ژیوانشی[4]، فندی، پوچی[5] و دونا کاران[6] را شامل می شد و گروه گوچی، برندهای بوتگا ونتا[7]، ایو سان لوران، الکساندر مک کوئین[8]، بالنسیاگا و استلا مک کارتنی[9] را در بر میگرفت.
در سال 1997، لویی ویتون گسترش یافت و مبادرت به پوشاک زنانه آماده کرد و طراح آمریکایی مارک جیکوبز[10] (متولد 1963)، برای نظارت و جان دوباره بخشیدن به این برند، استخدام شد.
نخستین مجموعه او که در سال 1998 به نمایش درآمد، از پیراهن های تنگ سفید، تک رنگی، دامن های سایز بزرگ، دامن های بلند روی زانو و مینیمالیسم ملایم آن دوران تشکیل می شد. او نشان “LV” متقاطع به رنگ سفید روی سفید را در محصولات این شرکت به کار گرفت.
– این کارزار تبلیغاتی گوچی، از سال 1999، تصویری از شیک بودن را به نمایش می گذارد. در این تصویر، یک کت سفید ساده با یک کمربند نازک پاپیونی به تصویر کشیده شده است.
– قطعه ای از هلموت لانگ، مجموعه پاییز/زمستان سال 1999، این مجموعه متشکل از ارگانزای ابریشمی روی پارچه های نخی و ابریشمی سفید و یقه های مدور فوتوریستی بود.
رقیب دیگر در بازار مد تجملاتی، خانه ایتالیایی پرادا بود که در اواخر دهه 1990، درگیر مجموعه ای از مانورهای تجاری پیچیده، خرید و فروش سهام در گوچی، فندی، تولیدکننده کفش چرج و شرکا[11]، جیل سندر[12] و هلموت لانگ[13] شد.
پرادا با معرفی کوله پشتی “ولا[14]” در سال 1988، انباشت نوعی ثروت مخفیانه را به نمایش گذاشت.
کوله پشتی کوچک و سبک وزنی که توسط میوچیا پرادا[15] (متولد 1949)، نوه بنیانگذار پرادا، طراحی شده بود؛ همچنین لوگوی مثلثی شکل محافظه کارانه پرادا و پارچه لباس های ورزشی کاربردی آن، در تضاد با مصرف گرایی آشکار رایج آن دوران قرار داشتند. موفقیت کیف پرادا، منجر به افزودن طیف وسیعی از لباس های حاضر و آماده این برند شد.
نخستین مجموعه پاییز/زمستان پرادا، در سال 1989، در دفتر مرکزی این برند واقع در کاخ مانوساردی[16] میلان ارائه شد. این مجموعه، تقلیدی تقریبی از نوعی خضوع زنانه بود که بر چاپ های عجیب و غریب و پارچه های کاربردی با رنگ هایی پیچیده و ظریف تاکید می کرد.
این زیبایی شناسی مینیمالیستی، همتای خود در سادگی ناب و توجه دقیق به کیفیت و جزئیات را در برندهای جیل سندر و هلموت لانگ که در پایان دهه 1990 توسط پرادا خریداری شدند یافت.
هلموت لانگ (متولد 1956)، در آتلیه ای که در سال 1977 در وین احداث کرد، نوعی رویکرد مدرن برای تولید لباس های مردانه و زنانه را به وجود آورد.
او فرم ضعیف را با خیاطی مجسمه وار پارچه های لوکس تک رنگ درهم آمیخت و پارچه های ترکیبی مردانه و زنانه را به وجود آورد. نگاه اساسا شهری لانگ، لایه های نزدیک متشکل از بافت های متضاد همچون شفاف/مات و مات/براق را در بستر کت و شلوارهای چسبان با تقاطع های متشکل از پارچه های زنانه تا مردانه را در بر می گرفت.
این برند، در دهه 1990، با ورود به حوزه تولید عینک، لباس زیر، جین و عطر، دست به انشعاب زد و در نهایت، حضور جهانی خود را در عرصه خرده فروشی دنبال کرد.
امروزه مدیریت طراحی گوچی را الساندرو میکله[17] طراح مد ایتالیایی (متولد 1972) برعهده دارد. او از سال 2015، وظیفه احیاء مجدد برند را عهدهدار شده است.
برای داشتن مجموعه جذاب تاریخ جامع مد و فشن به لینک زیر مراجعه کنید
[1] Domenico de Sole
[2] Loewe
[3] Céline
[4] Givenchy
[5] Pucci
[6] Donna Karan
[7] Bottega Veneta
[8] Alexander McQueen
[9] Stella McCartney
[10] Marc Jacobs
[11] Church & Co
[12] Jil Sander
[13] Helmut Lang
[14] Vela
[15] Miuccia Prada
[16] Palazzo Manusardi
[17] Alessandro Michele
