شما تصویری در ذهن دارید که مایلید آن را در قالب پروجکشنی خاص تولید کرده و در طراحی صحنه نمایشتان از آن استفاده کنید. گاه دقیقا میدانید چگونه باید این کار را انجام داد و در برخی مواقع لازم است فیلم های آموزشی مرتبط را را تماشا کرده و روش جدیدی را یاد بگیرید.
در این شرایط هرگز ناامید نشوید. همه ما دائما در حال یادگیری شیوه های جدید، نرم افزارهای نوظهور و روش های تازه آفرینشگری هستیم. این، بخشی از حرفه ما را تشکیل میدهد. هربار که روش جدیدی برای بازتولید یک تصویر تاریخی یا روش تازه ای برای تجسم یک مدل سه بعدی را یاد می گیرید، به تیرهای ترکش خلاق خود افزوده اید.
بدینترتیب، در پایان چند طرح محدود، از مهارت های جدیدی که به دست آورده اید (همچنین موهای خاکستری جدیدی که در سرتان میبینید) شگفت زده خواهید شد.
تولید یک محتوای عالی، می تواند کاری سخت و پر دردسر باشد. به زبان ساده، محتوای عالی این نیست که بنشینید و منتظر دانلود آن باشید. شما باید هنری زیبا و مناسب خلق کنید و همزمان مطمئن باشید از منابع خود مالیات گزافی نپرداخته و ضرب الاجل ها را از دست نمی دهید. تحقیقات مناسب و طراحی مفهومی قدرتمند، پایه و اساس کار را فراهم کرده و فهرست اشاره ها راهنمای اصلی شما خواهد بود.
محتوایی که دست به خلق آن میزنیم چیست؟ همانطور که پیش از این گفتیم، محتوا می تواند هر چیز باشد؛ از یک ویدئوی زنده ضبط شده تا یک انیمیشن دوبعدی یا سه بعدی. از تصاویری مبتنی بر حسگر، داده محور، زمان واقعی یا لگاریتمی گرفته تا یک ویدئوی زنده، متون تولید شده توسط کاربر و آواتارهای دستکاری شده توسط مخاطب. شما به عنوان یک طراح، باید از دانش گسترده ای درباره بسیاری از انواع محتواها در قالب بسیاری از رسانه ها برخوردار باشید. چنین دانشی بدون مطالعه و تمرین به دست نمی آید.
امروزه مخاطبان ما به متخصصانی چندکاره و خبره تبدیل شده اند که می توانند با چندین بسته نرم افزاری نصب شده بر دسک تاپ خود کار کرده و اپ های تلفن همراهشان را یکی پس از دیگری ورق بزنند. حتی اگر تمرکز مخاطبان میان وظایف مختلف تقسیم شود، همچنان می توانند روی صفحه ای تمرکز کنند که تمام محتوای قابل مشاهده را چارچوب بندی می کند. در این صفحه نمایش ها تنها چیزی که وجود دارد، تمرکز آنها است.
این رویکرد را می توان در تماشای فیلم در خانه به وسیله سینه پلکس[1] (به واسطه سرویس پخش مورد علاقه مان) مشاهده کرد. در تئاتر، در حالی که محتوا همچنان بر یک صفحه نمایش خودنمایی می کند؛ یا در نوع دیگری از معماری صحنه و طراحی صحنه ساکن باشد، در کنار بازیگران و بر صحنه، به حیات خود ادامه می دهد.
محتوا همواره در رابطه با یک اجرای واقعی آشکار می شود و نیاز به تکمیل، تمرکز و عدم رقابت با کنش زنده روی صحنه دارد. اگر محتوا در لحظه ای آرام، بهشکلی بیش از حد دیوانه وار جلوه کند؛ تماشاگران به طور غریزی به تماشای پروجکشن ها و نمایشگرهای بزرگ – به جای کنش زنده روی صحنه – تمایل می یابند. بدین ترتیب، با دقت به مقیاس و حرکت محتوا توجه داشته باشید تا در هر لحظه بتوانید تمرکز مخاطب بر یک صحنه یکپارچه را حفظ کنید.
یکی از دشوار‌ترین جنبه های تولید محتوا این واقعیت است که مخاطبان ما در تصمیم گیری پیرامون تصاویر خوب و بد، بسیار باهوش هستند. مخاطبان مدرن به راحتی از تصاویری که نسبت به آن ها نقد دارند یا به نظر نمی رسد با زمینه کار هماهنگ باشند، عبور می کنند.
اگر محتوا خارج از جهان کنش صحنه شکل گیرد – به دلایل سبکی، ملاحظات فنی یا انتخاب نمایش – مخاطب ممکن است نوعی ناهماهنگی شناختی را تجربه کرده و باعث شود در ذهن خود با دو دنیای متفاوت دست و پنجه نرم کند: دنیای نمایش و دنیای محتوا.
انتخاب هایی که در طراحی محتوای نمایش انجام می دهید – به سادگی افزودن یک فیلتر رنگی به یک کلیپ ویدیویی – تاثیر بسیاری بر نحوه ادراک آن خواهد داشت. در همین راستا، مطمئن شوید تصاویرتان با سبک نمایش، ژانرها، دوره ها و زبان بصری جهانی که کارگردان و سایر هنرمندان خلق کرده اند، مطابقت دارند.
اگرچه تمرکز اصلی تولید محتوا بر خلاقیت و طراحی استوار است؛ اما جنبه های فنی بسیاری نیز در ایجاد آن دخالت دارند. یادگیری رابط های نرم افزاری، رمزگذاری فایل های ویدیویی، کار با دوربین ها و… تنها برخی از جنبه های فنی تولید محتوا به شمار می روند که باید آن ها را در نظر گرفت.
از دوره آفلاین پروجشکن و رسانه های دیجیتال
[1] Cineplex
