ایده های طراحی صحنه آدولف آپیا و گوردون کریگ بدون داشتن امکانات، انرژی و نورافکن های برقی قابل کنترل قابل اجرا نبودند. فناوری نورپردازی الکتریکی، دوران ابتدایی رشد خود را در میانه دهه های 1870 تا 1900 سپری کرد. زمانی که برای نخستین بار قوس الکتریکی با چراغ های گاز ترکیب شد.
در سال 1882، در نمایشگاه بین المللی الکتروتکنیکال مونیخ، یک تئاتر برخوردار از انرژی کامل برق در معرض تماشا گذاشته شد. در این نمایشگاه از لامپ های قوسی در قسمت کف متحرک و جناحین صحنه استفاده شد و اپراتورهای نور از فضاهای کناری صحنه مبادرت به کم و زیاد کردن نورها کردند. پس از نمایشگاه مونیخ، بازیگران-مدیران تماشاخانه ها به استفاده از این گونه جدید نورپردازی تمایل یافتند.
با این حال، چراغ های برقی ابتدایی برای هنرمندان و تماشاگران مشکلات متعددی به همراه داشت. چراغ های برقی از منبع انرژی مناسبی برخودار بودند و نسبت به سامانه نورپردازی گازی، خطرات کمتری به دنبال داشتند. هنگامی که شهرها کاملا به انرژی برق دست پیدا نکرده بودند، تماشاخانه ها از ژنراتورهای بخار و باتری به منظور تولید برق استفاده می کردند.
بسیاری از بازیگر-مدیران تئاتر به دلیل درخشان بودن نور چراغ برق نسبت به چراغ گاز و مسائل مربوط به کنترل برق در ابتدای پیدایش آن، تمایلی به استفاده از این پدیده نوظهور نداشتند.
دیمرهای اولیه، دیمرهای “ظرف نمک” یا “آب نمک” بودند. کاهش یا افزایش نور در این گونه دیمرها به کمک اتصال چند سیم به صفحاتی فلزی که در داخل یک بشکه یا مخزن آب نمک قرار داشت، ایجاد می شد. زمانی که سیم ها به صفحات فلزی متصل می شدند، میزان نور افزایش می یافت و وقتی فاصله می گرفتند، حجم نور کاهش پیدا می کرد.
این شیوه زمخت و بی قواره، خطرناک نیز بود؛ زیرا با کم یا زیاد شدن نور، گاز کلر متساعد می شد. در پایان قرن نوزده و ابتدای قرن بیستم، اختراع رئوستات باعث توسعه دیمرها شد. این دستگاه های بزرگ در زیر صحنه نصب و از همان جا هدایت می شدند. نورپردازی الکتریکی در ماه های فصل زمستان نیز باعث عدم آسایش تماشاگران می شد: از چراغ های گاز برای گرم کردن فضای تماشاخانه نیز استفاده می شد.
پیشرفت های عمده در نورپردازی الکتریکی تئاتر
1808
اختراع نورافکن قوسی کربنی توسط سر همفری دیوی (Sir Humphrey Davy).
1846
استفاده از نورافکن های برقی در اپرای پاریس.
1875
اختراع نمونه حباب چراغ الکتریکی توسط دو کانادایی به نام های متیو اونز (Matthew Evans) و هنری وودوارد (Henry Woodward). آنها به دلیل فقدان حمایت مالی برای تولید انبوه اختراع خود، مجبور به فروش آن به توماس ادیسون شدند. در ادامه، ادیسون این اختراع را ارتقاء و بهبود بخشید.
1878
هنری ایروینگ در تمرین های خود از چراغ برق استفاده کرد.
1879
اختراع لامپ رشته ای و استفاده از رشته های کربنی شده بامبو توسط توماس ادیسون در ایالات متحده. تقریبا در همین زمان سر جوزف سوان (Sir Joseph Swan) نیز موفق به اختراع لامپ رشته ای در انگلستان می شود.
1880
استفاده کامل اپرای پاریس از نیروی برق.
1881
اجرای نمایش موزیکال الیوت (Olivette) اثر ادموند ادران (Edmund Audran) در تئاتر بیژو بوستون. عنوان این نمایش ممکن است از ابزار الیوت کربن که عبارت بود از یک جعبه که از یک سمت باز می شد و داخل آن را برای بازتاب بهتر نور به رنگ سفید درمی آوردند گرفته شده باشد.
1882
تماشاخانه های بیژو در بوستون، تئاتر پیپل (People Theatre) در نیویورک، آکادمی موسیقی خیابان هالستد (Halstead) در شیکاگو و تئاتر بالدوین (Baldwin Theatre) در سن فرانسیسکو مجهز به نیروی برق شدند.
1885
اختراع پوشش رشته ای برای استفاده در چراغ های گاز به منظور افزایش پنج برابری نور توسط کارل فرایهه اور فون ولسباخ (Carl Freiher Auer von Welsbach) وینی.
1890
تکامل عملکرد دیمرها با استفاده از مقاومت القایی.
1905
جایگزینی لامپ تنگستن به جای لامپ رشته ای کربنی.
