دربار امپراتوری مقدس روم و وین در اواخر قرن 17 از تولیدات نمایشی با جوهره مذهبی، به خصوص نمایش های موزیکال دینی (Oratorio) که غالبا در صومعه های باریک و مرتفع اجرا می شدند حمایت می کرد.
به همین دلیل بسیاری از طرح های بورناچینی که برای چنین نمایش هایی تهیه می شد، از خصوصیتی باریک و کشیده همراه با انحنا در قسمت بالایی آنها برخوردار بودند.
به عنوان مثال، صحنه پردازی نمایش موزیکال مذهبی مربوط به ابراهیم، بسیار باریک بود و بال های متعدد آن اجازه می داد تا چشمه ای در پشت آن تعبیه شود.
ابرهای متحدالمرکز بر فراز صحنه باز می شدند تا پروردگار و فرشتگان ظاهر شوند. در این دوران حدود 50 موزیکال مذهبی منتشر شده بود.
لودویکو بورناچینی، طراحی صحنه برای یک موزیکال دینی (احتمالا موزیکال ابراهیم)، 1670. از مجموعه کتابخانه پیرپونت مورگان (Pierpont Morgan)، نیویورک، هدیه ای از خانم دونالد آونسلاگر، 1982.
دربار همچنین از نمایش هایی که به وسیله جامعه یسوعی در مدارس اجرا می شد حمایت مالی می کرد.
جامعه یسوعی که در سال 1534 بنیان گذاشته شده بود، بر نظام آموزشی اتریش، جنوب آلمان و فرانسه این دوران تسلط داشت.
یسوعیان باور داشتند تحصیلات می تواند ابزاری بنیادین برای تاثیرگذاری بوده و رهبران آینده را به وجود آورد. هر مدرسه یسوعی حداقل یک نمایش را در طول سال به روی صحنه می برد.
این نمایش ها غالبا توسط اساتید علم بدیع نوشته و به وسیله دانش آموزان اجرا می شدند. تماشاگران به شدت متنوع آنها را نیز درباریان، اعضاء شورای شهر، زعمای کلیساها و والدین دانش آموزان تشکیل می دادند.
از چنین آثاری انتظار می رفت به آموزش طریقت دینی بپردازند و دانش آموزان را برای سخنرانی و مباحثات آماده سازند. در خارج از مدارس یسوعی برخی از مهمترین تجارب نمایشی قرن هفده و هجده به وقوع پیوست:
رساله پرسپکتیو (La Perspective Pratique/ Treatise on Perspective) نوشته ژان دوبری (Jean Dubreuil) (1670 – 1602) که در سال 1642 منتشر شد.
پرسپکتیو تصویری و معمارانه (Prospettiva de’pittori e Architetti/ Pictorial and Architectural Perspective) اثر آندرئاس پوتزو (Andreas Pozzo) (1709 – 1642) که برای نخستین بار در سال 1693 انتشار یافت و گفتاری بر جنبش صحنه (Dissertatio de Actione Scenica/ Discourse on Stage Movement) اثر فرانتز لانگ (Franz Lang) که در سال 1727 در دسترس عموم قرار گرفت.
آندره آ پوتزو، استخوان بندی تئاتر. آندره آ پوتزو و یوهان باکسبارث (Johann Boxbarth)، آگسبورگ آلمان، 1706، از مجموعه موزه هنر مک نی، هدیه از رابرت ال تابین، عکس از مایکل اسمیت.
تئاتر یسوعی شاید با پیروزی تقوا (Pietas Victrix/ Piety Conquering) اثر نیکولاس آوانچینی (Nikolaus Avancini) (1686 – 1611( که در وین به روی صحنه رفت به اوج خود دست یافت.
این نمایش تاریخی که پیش از زمامداری لئوپولد اول اجرا شد، به غلبه امپراتور روم، کنستانتین (Constantine) بر امپراتور کافر، ماکسنتیوس (Maxentius) می پرداخت.
طراحی صحنه نمایش پیروزی تقوا را بورناچینی انجام داد و در آن تصاویری از نبردهای زمینی و دریایی، فرشتگان و ارواح جهنمی، بر تخت نشینی کنستانتین در مقام نخستین امپراتور روم مقدس و پیروزی مسیحیت به نمایش درآمد.
در این نمایش نشان خانوادگی هاپسبورگ بر قاب صحنه نقش بست و بدین ترتیب پیوندی میان امپراتور روم مقدس، کنستانتین و پیروزی مسیحیت به وجود آورد. حامی مالی این نمایش، شخص امپراتور بود.
طراحی صحنه جیووانی بورناچینی برای صحنه خیابان و آتش سوزی خانه ها، نمایش پیروزی تقوا، اجرا شده در وین، 1659. تئاتر وین، 1899، کتابخانه ملی اتریش.
