در اواخر قرن 19 و ابتدای قرن بیستم، تئاتر ایالات متحده برای سال ها از پیشرفت های تئاتر اروپا عقب مانده بود.
تحول در تئاتر امریکا به واسطه تماشاخانه های مستقل کوچک و طراحانی که به خارج سفر کرده و با گرایش های جدید تئاتر آشنا شده بودند به وقوع پیوست.
برخی از این تماشاخانه های کوچک عبارت بودند از: تئاتر اسباب بازی (Toy Theatre) که در سال 1912 به وسیله لیمن گیل (Lyman Gale) (تاریخ تولد و مرگ نامشخص)، در بوستون تاسیس شد.
او مبادرت به استخدام لیوینگستون پلت (Livingston Platt) (1968 – 1885) به عنوان مدیر هنری و طراح اصلی برای سالن خود کرد. (لیوینگستون پلت سال ها در پاریس و برخی دیگر از نواحی اروپا درس خوانده بود و از هواداران ادوارد گوردن کریگ محسوب می شد).
تئاتر کوچک (Little Theatre) تماشاخانه مستقل دیگری بود که در سال 1912، توسط موریس براون (Maurice Browne) (1955 – 1881) و الن فون وولکنبرگ (Ellen von Volkenberg) (با نام تئاتری نلی ون (Nelly Van)) در شیکاگو تاسیس شد.
طراحی صحنه لیوینگستون بیکر برای نمایش گرند هتل (Grand Hotel)، 1933. کتابخانه عمومی نیویورک، مجموعه تماشاخانه بیلی رز (Billy Rose Theatre).
یکی از طراحان صحنه آنها مایکل کارمایکل کار (Michael Carmichael Carr) (1929 – 1881) بود که در ایتالیا با کریگ همکاری کرده بود.
از دیگر سالن های کوچک این دوران می توان به تماشاخانه نیبرهود (Neighborhood Theatre) و واشنگتن اسکوئر پلیرز (Washington Square Players) در نیویورک، بازیگران پرووینس تاون پلیرز (Provincetown Players) احداث شده در پرووینس تاون ماساچوست که خیلی زود به نیویورک منتقل شد و دیترویت آرتز (Detroit Arts) و کرفتز تئاتر (Crafts Theatre) اشاره کرد.
دانشگاه ها نیز نقش عمده ای در آشنا کردن امریکایی ها با پیشرفت های تئاتر اروپا بر عهده داشتند.
جورج پیرس بیکرز (George Pierce Baker) (1935 – 1866) در سال 1913، اجازه یافت برای تولید نمایش در دانشگاه هاروارد یک کارگاه (Workshop) تاسیس کند. (پیش از آن او پیشنهاد راه اندازی کرسی نمایشنامه نویسی را ارائه کرده بود)
دانشجویان وی اعم از رابرت ادموند جونز، لی سیمونسون (Lee Simonson) (1967 – 1888) و دانلد اونسلاگر (Donald Oenslager) (1975 – 1902) به مهمترین طراحان امریکا تبدیل شدند.
توماس وود استیونس (Thomas Wood Stevens) (1942 – 1880) نیز در سال 1914 مجوز احداث موسسه فناوری کارنگی (Carnegie Institute of Technology) که نخستین برنامه اعطای درجه بندی در تئاتر ایالات متحده را ارائه می کرد به دست آورد (بیکر در سال 1925 به دانشگاه ییل منتقل و سرپرستی دانشکده دراما آن را بر عهده گرفت. بدین ترتیب یکی از تاثیرگذارترین برنامه های تئاتری کشور بنیان گذاری شد).
کمپانی های اروپایی نیز تورهای خود در ایالات متحده را آغاز کردند.
در سال های 1911 و 1912، تئاتر ابی (Abbey Theatre) ایرلند اقدام به برگزاری یک تور در امریکا کرد و با استقبال روبرو شد.
به خصوص وقتی اجرای نمایش دخترباز دنیای غرب (Playboy of the Western World) این کمپانی که به وسیله جان میلینگتون سینگ (John Millington Synge) (1909 – 1871) نوشته شده بود، شورش هایی را در فیلادلفیا رقم زد.
در سال 1912 نمایش مکس راینهارت به نام سومورون (Sumurun) نوشته فردریش فرسکا (Friedrich Freska) (1955 – 1882) که توسط ارنست اشترن طراحی شده بود، در نیویورک به روی صحنه رفت.
در سال 1916 نیز باله روس به این شهر راه پیدا کرد.
بدین ترتیب مسیر تغییرات اروپایی به امریکا گشوده شد.
