در طراحی نور تئاتر از چندین و چند اصطلاح رایج استفاده می شود. دو نمونه از مهمترین این اصطلاحات عبارتند از: شستشو [نور عمومی] و نور ویژه [نور موضعی].
متأسفانه این دو مفهوم مهم در طراحی نور تئاتر از معانی تعریف شده ای برخوردار نبوده و می توانند مناقشه برانگیز باشند. یک شستشوی نوری می تواند منطقه ای وسیع و دیگری ناحیه ای کوچک تر را روشن سازد.
راه دیگر تعریف این دو واژه آن است که یکی را دارای لبه های تیز نوری دانسته و شستشوی نوری را شامل لبه های نامشخص نور بدانیم. برای شستشوی نوری معمولا از چند ابزار یا نورافکن که با هم کار کرده و اغلب به آن ها نورهای شستشو می گویند استفاده می شود. در حالی که یک نور ویژه، اغلب بر اثر عملکرد تنها یک نورافکن پدید می آید. بسیاری از طرح های نوری ترکیبی از شستشوها و نورهای ویژه هستند.
طراحی نور برای نمایشی که داستان آن در مکان تولد مسیح به وقوع می پیوندد را تصور کنید.
طراح نور شاید برای ایجاد تغییرات زمانی و مکانی داستان، از شستشوهایی با رنگ ها و زوایای مختلف صحنه ای استفاده کند. به عنوان مثال، می توان از شستشوهای باز سرد برای زمان ها و مکان های خارجی و از شست و شوهای گرمتر برای صحنه های داخلی پایدار کمک گرفت. در حالی که برای صحنه تپه چوپان ها نیاز به شستشوی بازتری داریم. در این میان ممکن است، در پی توافق با کارگردان و سایر طراحان، نورهای ویژه ای نیز برای ظهور فرشتگان، نوزاد منجی یا دلایل نمایشی دیگر طراحی کرد.
به یاد داشته باشید که هر صحنه معمولا به بیش از یک بار شستشو نیاز دارد. طبیعی است تصور کنید یک شستشو تنها از یک جهت به نظر می رسد. نورافکن هایی که یک شستشو را تشکیل می دهند، تحت عنوان یک سیستم نامیده می شوند (اگرچه این واژه نیز می تواند نزد تئاتری های مختلف از معانی کمی متفاوتی برخوردار باشد).
از آن جا که ممکن است یک طراح نور مایل باشد از تمام نورافکن های یک سیستم خاص – همراه با یکدیگر استفاده کند – کنترل شدت آن ها در یک خط نوری صورت می گیرد.
خط نوری عنوانی است که برای چند کانال نوری متصل به یک کنترل کننده، در غالب میزهای نور مورد استفاده قرار می گیرد.
پرده 1، صحنه 2؛ بال نقابدار[1]، اپرای ملی انگلستان، 2003. همسرایان، به واسطه یک نور شستشوی قرمز روشن شده اند. اولریکا[2] در نور ویژه قرار گرفته است.
طراح نور با یک برنامه ریزی مناسب، می تواند از عناصر شستشو، در قالب نورهای ویژه استفاده کرده و با کنترل دقیق شدت نسبی هر نورافکن موجود در گروه شستشو، نواحی کوچک تری از صحنه را برجسته سازد.
در حالی که کنترل گروهی نورها، امکان تنظیم سریع کل شستشوی نور را فراهم می کند؛ کنترل مجزا، به طراح نور اجازه می دهد تا به نحوی ظریف تر عمل کرده و هر یونیت را وادار سازد تا بیش از یک نقش را برعهده داشته باشد. برای انجام این کار، هر یونیت (وسیله یا نورافکن)، باید از خط نوری و دیمر مخصوص برخوردار باشد.
انجام چندین شستشو یا سیستم، به دلیل آن که هریک از آن ها رنگ یا رنگ های متفاوتی دارند، بسیار رایج است. تعداد زیادی از دستگاه های نورپردازی که برای سالن پروسنیوم یا قاب عکسی طراحی شده اند، از 3 سیستم شستشوی واقع در هر طرف سالن برخوردارند. بدین ترتیب، روشنایی چهره بازیگران تضمین می شود.
این شستشوهای نوری ممکن است، کاهی رنگ یا صورتی (گرم)، آبی بسیار کمرنگ (سرد) و یا لوندر کمرنگ (خنثی) باشند. استفاده از ترکیب این 3 گروه شستشو، منجر به ایجاد تنوع در یک قطعه نمایشی می شود.
این تنوع می تواند بیانگر تفاوت میان صحنه های داخلی و خارجی، زمستان و تابستان، دو نقطه مختلف در جهان یا دو لحظه روانی متمایز باشد.
در این میان، روش مشابهی نیز در بسیاری از صحنه های کنسرت وجود دارد. در نورپردازی کنسرت ها می توان قوطی های ذخیره نورافکن های PAR را در سیستم هایی با رنگ های مختلف چیدمان کرد. بدین ترتیب، هر سیستم، شستشوی رنگی متفاوتی را بر صحنه کنسرت به نمایش می گذارد.
همان طور که جدال در عرصه تولید و استفاده از نورافکن های متحرک پیچیده تر شده و از قیمت آن ها کاسته می شود، ممکن است شاهد پایان دوران نیاز به نصب چندین سیستم نوری، به منظور تولید چندین شستشوی مفید چندسویه باشیم. با این حال، آن چه تغییر نخواهد کرد، نیاز به استفاده همزمان از گروه های نوری برای تولید شستشوی روی صحنه و امکان استفاده از کنترل جداگانه تک یونیت ها برای ارتقاء نورپردازی تئاتر در سیستم تولیدکننده شستشو است.
پیشنهاد:
دوره آفلاین طراحی نور در تئاتر و پرفورمنس
کتاب طراحی نور برای پرفورمنس
[1] The Masked Ball
[2] Ulrica
