طراحان صحنه باید از خود بپرسند، چرا باید در تولیدات تئاتری از رسانه های دیجیتال استفاده کنند؟ فناوری و رسانه های دیجیتال چگونه می توانند به بیان داستان کمک کرده، ایجاد معنا کنند و برای تجربه مخاطب تبدیل به یک ضرورت شوند؟
پاسخ به این سوالات به ویژگی های خاص هر نمایش باز می گردد. با این حال، این پرسش اساسی را همواره به یاد داشته باشید: “ما می خواهیم چه داستانی را بیان کنیم و رسانه های دیجیتال چگونه به بیان موثر داستان کمک می کنند؟”
داستان نمایش ما ممکن است در زمان حال رخ دهد یا نوعی بازخوانی از گذشته باشد. پروجکشن ها ابزاری عالی برای ایجاد جلوه های ویژه یا نمایش شخصیت های سوررئال یا غیرطبیعی مانند اشباح به شمار می روند.
همچنین می توان از پروجکشن ها به منظور نمایش پرقدرت افکار درونی/زندگی شخصیت های نمایشی استفاده کرد. در این میان، شاید بتوان از نویزهای بصری محاسبه شده برای نمایش احساسات درونی یک شخصیت نیز استفاده کرد.
یکی دیگر از کاربردهای رسانه های دیجیتال، استفاده از اخبار واقعی یا تصاویر تاریخی در یک نمایش است.
نمایش هایی که داستان هایی بر اساس رویدادهای واقعی را روایت می کنند، می توانند از تصاویر آرشیوی برخوردار شوند. این رویکرد باعث می شود، نمایش با حسی از اعتبار پیش رفته و هدف روایت به منظور ایجاد استدلال یا روایت یک داستان مهم تاریخی را تقویت کند.
یکی دیگر از کاربردهای معمول و غالبا موفق در زمینه رسانه های دیجیتال، استفاده از آن ها بهعنوان پس زمینه طراحی صحنه نمایش است.
در این رویکرد، اماکن و محیطهای مختلف در صحنه های گوناگون به نمایش در می آیند.
استفاده از پروجکشن ها برای ایجاد مناظر دیجیتالی، با پروجکت کردن محیط مورد نظر بر روی صفحه ها یا سازه ها – به جای پس زمینه های نقاشی شده و مناظر فیزیکی – می تواند تغییرات صحنه ای سریع تر و تنوع بیشتر گزینه های دیدنی را امکان پذیر سازد.
شاید گاهی اوقات استفاده از رسانه های دیجیتال، هیچ ارتباطی به داستان نمایش نداشته باشد. این مسئله زمانی پیش می آید که باید بازیگر را برای تماشاگران انتهای سالن نیز قابل رویت ساخت.
در چنین شرایطی می توان از یک دوربین زنده و پروجکشن برای بزرگ نمایی تصویر استفاده کرد.
در این میان، تمام نمونه های یاد شده به این سوال پاسخ نمی دهند که چرا – از منظر داستان – به رسانه های دیجیتال نیاز داریم. برخی پرسش ها، از پاسخ هایی ساده برخوردارند؛ مانند سهولت تغییرات صحنه ای. برای کسانی که قصد دارند رسانه های دیجیتال را در مشارکت های تئاتری و تجارب خود ترکیب کنند، محدودیت های اندکی وجود دارد.
جدای از نحوه استفاده از رسانه های دیجیتال، تمام اعضای گروه خلاق، باید دلیل استفاده از آن را بدانند.
معناسازی و زبان رسانه های دیجیتال در تئاتر
استفاده از رسانه های دیجیتال در یک اثر تئاتری، می تواند بهشکلی کاملا بنیادین، معنا و پویایی اثر را تغییر دهد.
در آغاز پرفورمنس دیجیتال: استیو دیکسون[1]تاریخ نگار، ضمن ارائه تاریخچه ای از رسانه های جدید در تئاتر، رقص، هنر پرفورمنس و چیدمان، اظهار می دارد:
“پیوند پرفورمنس و رسانه های جدید، مدهای کاملا جدیدی از سبک و زیبایی شناسی را به وجود آورده و می آورد. همچنین، تجارب منحصر به فردی را در زمینه ژانرها و هستی شناسی پرفورمنس های بی نظیر و بی سابقه شکل داده است”.
پیشرفت فناوری و ترکیب فرم های مختلف هنری، تقریبا هر آن چه که یک هنرمند می تواند در رویای خود ببیند را ممکن ساخته است.
با این حال، باید به این نکته مهم آگاه بود که هنگام ترکیب فرم های هنری، همچون گیم و تئاتر، باید از دایره واژگان و نشانه های مشترک استفاده کرد. بدینترتیب، می توان برای نمایش هایی که از رسانه های دیجیتال استفاده می کنند، به یک زبان جدید دست یافت.
در حالی که مخاطبان مدرن تئاتر معمولا در رمزگشایی پیام های مختلف رسانه ای بسیار ماهرند، وظیفه طراح رسانه دیجیتال، نمایش واضح و تعمدی رابطه میان این گونه رسانه ها و پرفورمنس است. چنین رویکردی مستلزم شناخت کارکرد نشانه شناسی در رسانه های دیجیتال و شیوه های ایجاد تغییر در پرفورمنس است.
آزمایشگری بعضا نیاز به اجرا دارد. طراحان، هنگام آزمودن مسائل جدید، همیشه نمی توانند به وضوح شیوه های متنوع اجرا را تعریف یا پیش بینی کنند.
در حالیکه ایجاد رابطه میان رسانه های دیجیتال و پرفورمنس بر عهده طراح است، این، مخاطبان اثر هستند که در پایان فرایند، به داوری نهایی اثر می نشینند.
منبع: دوره آفلاین پروجکشن و رسانه های دیجیتال
[1] Steve Dixon
